yazmak nasıl iyi geliyor bana anlatamam..içimden geçenleri olduğu gibi, en yalın haliyle, hiçbir şey eklemeden yazmak..keşke bunu yapabilsem..hiçkimsenin mutsuzluğunu düşünmeden..hiçkimsenin ne düşüneceğini düşünmeden..hiçkimsenin ne anlayacağını ya da ne hissedeceğini düşünmeden..hiçkimsenin neye yoracağını düşünmeden yazmak..nasıl iyi geliyor anlatamam..yazıyorum aslında böyle şeyler..sonra yırtıp atıyorum yazdıklarımı..keşke yapmasaydım diyorum sonra..kitap çıkardı bunlardan diyorum..adı “açık sözlüyüm” olan..keşke demekten fazlasını yapamıyorum..insanların suratına söylemek istiyorum herşeyi..kim olduğunu, hayatımdaki yerini, benim onun hayatındaki yerimi düşünmeden..o an aklımda ne warsa söylemek istiyorum..ama yapamıyorum..yapamazmıyım peki..en aalasını yaparım da bu iyi niyet çemberinden çıkmam gerekli bunun için..kendine aşık bi adam olarak bu kadar başkalarını düşünen bi örnek daha warsa ellerinden öperim..
neden söyleyemiyorumki aklımdakileri..sewinirlermi..üzülürlermi..kızarlarmı..hayatlarındanmı çıkarırlar..ya da tribemi girerler..
ne önemi warki ben aklımdakileri söyleyemeyip yazamayıp bunları düşündükten sonra..
dur desem..istemiyorum desem..ya da beni anlamıyorsunuz desem..ne bileyim bu yanlış desem..kimin ne kadar umrunda olur bu?
nasıl bir çelişkidir ki doğru olduğunu düşündüğüm şeylerin yanlış olacağının düşünülmesi bile kararsızlaştırıyor beni..
emin olduğum tek bir şey war..ki bu zaten yaşayamadığım şey..
gücüm kalmadı sanırım artık istediklermi yaşamaya..ne, nasıl istiyorsa öyle olsun..yeterki sonunda ben gülebileyim..
